Coincidence
De geheimen van Barslet / The secrets of Barslet 2012 Coincidence
Als ik in het echte leven geconfronteerd wordt met een toevallige ontmoeting of gebeurtenis dan doet dat iets met hoe ik naar mijn eigen leven kijk. Als een gebeurtenis echt toevallig is dan kan ik hem niet plaatsen en dan vraag ik me af of het iets te betekenen heeft en tegelijk of het wel iets te betekenen moet hebben. In ieder geval doet het iets met me. In het maken van films lijkt het juist zo dat alle gebeurtenissen – hoe onverwacht en ogenschijnlijk willekeurig – uiteindelijk altijd betekenis moeten krijgen. Tijdens elke scenariobespreking is het een constant wegen: Wat voegt het toe? Wat vertelt het? Is het belangrijk genoeg? En tijdens de montage gebeurt het opnieuw. In de schaars beschikbare tijd die we hebben – om de aandacht van de kijker vast te houden – is constant de vraag aan de orde wat we kiezen om wel of niet te laten zien? Is er wel plaats voor gebeurtenissen die niet direct het verhaal – de plot - dienen? Niets is zo dodelijk als een willekeurige opeenvolging van scènes; het verwart, het roept vragen op, het leidt af. En als het te lang duurt dan haakt de kijker af. Toch ervaar ik het zelf dat juist de films waarin dingen gebeuren die niet meteen (of soms nooit) te plaatsen zijn nu net diegene zijn die me fascineren en bijblijven. Net zoals dat voor mij in het echte leven geldt.
When I confronted in real life with a casual meeting or event thin influences the way how I look at my own life. If an event is really a coincidence, I can't help myself wonder if this event has a special meaning or wether this event should have a special meaning at all. In any case, it does something to me. In making movies it seems that all events - how unexpected and seemingly random - ultimately always have meaning. During all the scenario discussions their is a constant weighing: What does it add to the story? What does it tell? Is it important enough? And during the editing it happens again. In the scarce available time that we have - to hold the viewer's attention - there is the constant question of what we choose to show or not? Is there room for scene that don't serve directly to the story - the plot? Nothing is as deadly as a seemingly random sequence of scenes; it confuses, it raises questions, it distracts. And if it takes too long, the viewer will zapp away. Yet for me I experience that in the films in which things do not become clear immediately (or sometimes never) are just the ones that fascinate me and stay with me. Just as it is in real life.
Als ik in het echte leven geconfronteerd wordt met een toevallige ontmoeting of gebeurtenis dan doet dat iets met hoe ik naar mijn eigen leven kijk. Als een gebeurtenis echt toevallig is dan kan ik hem niet plaatsen en dan vraag ik me af of het iets te betekenen heeft en tegelijk of het wel iets te betekenen moet hebben. In ieder geval doet het iets met me. In het maken van films lijkt het juist zo dat alle gebeurtenissen – hoe onverwacht en ogenschijnlijk willekeurig – uiteindelijk altijd betekenis moeten krijgen. Tijdens elke scenariobespreking is het een constant wegen: Wat voegt het toe? Wat vertelt het? Is het belangrijk genoeg? En tijdens de montage gebeurt het opnieuw. In de schaars beschikbare tijd die we hebben – om de aandacht van de kijker vast te houden – is constant de vraag aan de orde wat we kiezen om wel of niet te laten zien? Is er wel plaats voor gebeurtenissen die niet direct het verhaal – de plot - dienen? Niets is zo dodelijk als een willekeurige opeenvolging van scènes; het verwart, het roept vragen op, het leidt af. En als het te lang duurt dan haakt de kijker af. Toch ervaar ik het zelf dat juist de films waarin dingen gebeuren die niet meteen (of soms nooit) te plaatsen zijn nu net diegene zijn die me fascineren en bijblijven. Net zoals dat voor mij in het echte leven geldt.
When I confronted in real life with a casual meeting or event thin influences the way how I look at my own life. If an event is really a coincidence, I can't help myself wonder if this event has a special meaning or wether this event should have a special meaning at all. In any case, it does something to me. In making movies it seems that all events - how unexpected and seemingly random - ultimately always have meaning. During all the scenario discussions their is a constant weighing: What does it add to the story? What does it tell? Is it important enough? And during the editing it happens again. In the scarce available time that we have - to hold the viewer's attention - there is the constant question of what we choose to show or not? Is there room for scene that don't serve directly to the story - the plot? Nothing is as deadly as a seemingly random sequence of scenes; it confuses, it raises questions, it distracts. And if it takes too long, the viewer will zapp away. Yet for me I experience that in the films in which things do not become clear immediately (or sometimes never) are just the ones that fascinate me and stay with me. Just as it is in real life.