Directors statement
Telefilm Exit 2013 Directors statement
In 2005 hoorde ik een radio documentaire van VPRO ARGOS (het onderzoeksprogramma van radio 1). Als een ware thriller werd het verloop van een uit de hand gelopen uitzetting van uitgeprocedeerde asielzoekers beschreven.
Ik wist meteen dat hier een prachtige film in zat. Toch heeft het nog 6 jaar geduurd voordat ik de mogelijkheid kreeg om deze uitdaging daadwerkelijk aan te gaan; toen het plan voor EXIT werd geselecteerd als één van de Telefilms voor 2013. Ik nam contact op het de journalisten die het gebeuren voor ARGOS hadden uitgezocht en kreeg van hen hun volledige research, waaronder alle overheidsdocumenten die ze via een WOB procedure hadden opgevraagd. Verborgen in de ambtelijke taal zat een tragisch, meeslepend en spannend verhaal; ik moest het er alleen maar uitfilteren. Dat bleek een serieuze bevalling te zijn. Aangezien ik geen documentaire wilde maken moesten alle feiten gedramatiseerd worden. De fragiele balans tussen feit en fictie is hierin heel belangrijk. Net zoals de research het script niet mag domineren, mag de fantasie er ook niet met de waarheid vandoor gaan. Ik ben dan ook blij dat het is gelukt om de film grotendeels trouw te laten zijn aan wat er werkelijk is gebeurd. Om recht te doen aan de ware gebeurtenissen, had ik voor mezelf als opdracht gesteld om de beiden kanten in dit drama invoelbaar neer te zetten; zowel de vreemdelingen die zich verzetten als de autoriteiten die verantwoordelijk zijn voor de uitzetting. Dat betekent dat bij beide partijen zowel de goede als slechte kanten de ruimte moeten krijgen. Niet zwart/wit of goed/slecht, maar wringend grijs. Aan de ene kant de vijf ongewapende jonge mannen in een claustrofobische cellenbus. Aan de andere kant degenen die het uitzettingsbeleid moeten uitvoeren. Vluchtelingen die hopen een land te vinden waarin ze een toekomst kunnen bouwen, tegenover gewone huisvaders die een avond moeten overwerken. Terwijl niemand zat te wachten op een escalatie ging het toch volledig mis. Waarom? Omdat je nog zoveel regels en wetten kan maken; het uitzetten van vreemdelingen is uiteindelijk toch mensenwerk... Ondanks dat de gewelddadige uitzetting al bijna 7 jaar geleden is gebeurd, is dit nog altijd een actueel verhaal. Het vertelt meer dan een toevallige samenloop van omstandigheden. Onze maatschappij verandert, verhardt. Wat een paar jaar geleden 'not done' was, is nu normaal geworden. Wij zijn allemaal mensen met dromen, wensen en verlangens. We zijn geen nummers en zijn niet allemaal in hokjes te plaatsen. Daarom moeten volgens mij dit soort verhalen verteld worden; geen verhalen over zielige gebeurtenissen met zielige mensen, maar over tragische helden die hun strijd vechten bij ons om de hoek. Hierdoor kunnen we laten zien dat grote tragediën niet enkel op wereldformaat gebeuren maar ook in het klein.
Zie hieronder de originele documenten die de gebeurtenissen van deze dramatische nacht beschrijven.
In 2005 I heard a radio documentary by VPRO ARGOS (an independent research program for radio 1). As a true thriller the deportation of asylum seekers was described. I knew immediately this story could be a wonderful film. Yet it took 6 more years before I got the opportunity to meet this challenge: as the plan for EXIT was selected as one of the 'Tele Films' for 2013. I contacted the journalists who did all the research for ARGOS and they gave me their complete research, including all government documents they had requested by using the 'Access to Information Act'. Hidden in the formal language there was a tragic, compelling and exciting story, I had only to filter it out. That turned out to be a serious birth. Since I didn't want to make a documentary, I had to dramatize everything. The delicate balance between fact and fiction is very important in this. As the research should not dominate the script, the fantasy should not take over the truth. I am glad we succeeded to stay faithful to what really happened. To do justice to the true events, I put for myself the task of giving room to both sides in this dramatic event. To dive into the motives of both the resisting aliens as the authorities responsible for the deportation. There is no black/white or good/bad, but a wringing grey. On the one hand, the five unarmed young men in a claustrophobic jail-bus. On the other hand the people who have to carry out the Dutch law. Refugees who hope to find a country where they can build a future, against ordinary fathers who have to work overtime. While no one was striving for an escalation, it went completely wrong. Why? You may create as many rules and laws as possible; the bottom-line is that deporting aliens is done by people, not machines... Despite this violent event happened almost seven years ago, it's still a topical story. It tells more than a coincidental event. Our society is changing, it roughens, becomes harder. What a few years ago was 'not done', has now become normal. We are all people with dreams, wishes and desires. We are not numbers, and we are not to categorize. Therefore, I think these stories should be told; not sad stories about events with miserable people, but tragic heroes who struggle just around the corner. This allows us to show that great tragedies not only happen on a worldly scale, but also on a smaller scale.
See below the original documents describing the events of this dramatic night
In 2005 hoorde ik een radio documentaire van VPRO ARGOS (het onderzoeksprogramma van radio 1). Als een ware thriller werd het verloop van een uit de hand gelopen uitzetting van uitgeprocedeerde asielzoekers beschreven.
Ik wist meteen dat hier een prachtige film in zat. Toch heeft het nog 6 jaar geduurd voordat ik de mogelijkheid kreeg om deze uitdaging daadwerkelijk aan te gaan; toen het plan voor EXIT werd geselecteerd als één van de Telefilms voor 2013. Ik nam contact op het de journalisten die het gebeuren voor ARGOS hadden uitgezocht en kreeg van hen hun volledige research, waaronder alle overheidsdocumenten die ze via een WOB procedure hadden opgevraagd. Verborgen in de ambtelijke taal zat een tragisch, meeslepend en spannend verhaal; ik moest het er alleen maar uitfilteren. Dat bleek een serieuze bevalling te zijn. Aangezien ik geen documentaire wilde maken moesten alle feiten gedramatiseerd worden. De fragiele balans tussen feit en fictie is hierin heel belangrijk. Net zoals de research het script niet mag domineren, mag de fantasie er ook niet met de waarheid vandoor gaan. Ik ben dan ook blij dat het is gelukt om de film grotendeels trouw te laten zijn aan wat er werkelijk is gebeurd. Om recht te doen aan de ware gebeurtenissen, had ik voor mezelf als opdracht gesteld om de beiden kanten in dit drama invoelbaar neer te zetten; zowel de vreemdelingen die zich verzetten als de autoriteiten die verantwoordelijk zijn voor de uitzetting. Dat betekent dat bij beide partijen zowel de goede als slechte kanten de ruimte moeten krijgen. Niet zwart/wit of goed/slecht, maar wringend grijs. Aan de ene kant de vijf ongewapende jonge mannen in een claustrofobische cellenbus. Aan de andere kant degenen die het uitzettingsbeleid moeten uitvoeren. Vluchtelingen die hopen een land te vinden waarin ze een toekomst kunnen bouwen, tegenover gewone huisvaders die een avond moeten overwerken. Terwijl niemand zat te wachten op een escalatie ging het toch volledig mis. Waarom? Omdat je nog zoveel regels en wetten kan maken; het uitzetten van vreemdelingen is uiteindelijk toch mensenwerk... Ondanks dat de gewelddadige uitzetting al bijna 7 jaar geleden is gebeurd, is dit nog altijd een actueel verhaal. Het vertelt meer dan een toevallige samenloop van omstandigheden. Onze maatschappij verandert, verhardt. Wat een paar jaar geleden 'not done' was, is nu normaal geworden. Wij zijn allemaal mensen met dromen, wensen en verlangens. We zijn geen nummers en zijn niet allemaal in hokjes te plaatsen. Daarom moeten volgens mij dit soort verhalen verteld worden; geen verhalen over zielige gebeurtenissen met zielige mensen, maar over tragische helden die hun strijd vechten bij ons om de hoek. Hierdoor kunnen we laten zien dat grote tragediën niet enkel op wereldformaat gebeuren maar ook in het klein.
Zie hieronder de originele documenten die de gebeurtenissen van deze dramatische nacht beschrijven.
In 2005 I heard a radio documentary by VPRO ARGOS (an independent research program for radio 1). As a true thriller the deportation of asylum seekers was described. I knew immediately this story could be a wonderful film. Yet it took 6 more years before I got the opportunity to meet this challenge: as the plan for EXIT was selected as one of the 'Tele Films' for 2013. I contacted the journalists who did all the research for ARGOS and they gave me their complete research, including all government documents they had requested by using the 'Access to Information Act'. Hidden in the formal language there was a tragic, compelling and exciting story, I had only to filter it out. That turned out to be a serious birth. Since I didn't want to make a documentary, I had to dramatize everything. The delicate balance between fact and fiction is very important in this. As the research should not dominate the script, the fantasy should not take over the truth. I am glad we succeeded to stay faithful to what really happened. To do justice to the true events, I put for myself the task of giving room to both sides in this dramatic event. To dive into the motives of both the resisting aliens as the authorities responsible for the deportation. There is no black/white or good/bad, but a wringing grey. On the one hand, the five unarmed young men in a claustrophobic jail-bus. On the other hand the people who have to carry out the Dutch law. Refugees who hope to find a country where they can build a future, against ordinary fathers who have to work overtime. While no one was striving for an escalation, it went completely wrong. Why? You may create as many rules and laws as possible; the bottom-line is that deporting aliens is done by people, not machines... Despite this violent event happened almost seven years ago, it's still a topical story. It tells more than a coincidental event. Our society is changing, it roughens, becomes harder. What a few years ago was 'not done', has now become normal. We are all people with dreams, wishes and desires. We are not numbers, and we are not to categorize. Therefore, I think these stories should be told; not sad stories about events with miserable people, but tragic heroes who struggle just around the corner. This allows us to show that great tragedies not only happen on a worldly scale, but also on a smaller scale.
See below the original documents describing the events of this dramatic night
