Reviews
Telefilm Kamp Holland 2016 Reviews
AND NOW FOR SOME MONTREAL FEST REVIEWS
By: Windsor Detroit
MONTREAL - Despite a shrunken schedule, resigned professional staff, last minute changes in programming, the Montreal World Film Festival is functioning pretty much without interruption, all films having been consolidated into one theatre (which the festival owns, so no rent issues), and a schedule that remains pretty much on time from 9 am until late night. I suggested to festival staff they run films round-the-clock and turn a crisis into an event, but was met with a frown. Oh well. Here are my capsule reviews for films I’ve seen so far, in order I saw them...
...Camp Holland (Boris Paval Conen). I was expecting this Dutch film, about Holland’s role in the war in Afghanistan, would follow the path of so many recent war films – in other words, blame the West for war crimes, etc. But it refreshingly took on the stultifying Allies’ Rules of Engagement, which are so tightly written Afghan villagers die at the hands of the Taliban while Western troops stand down because commanders won’t issue orders to fire. Would an American have made this film?
BAS&BOS kijken tv
Telefilm over Uruzgan toont hoe verwarrend een vredesmissie is
Door: MAAIKE BOS
Het is een decembernacht in de vallei in Uruzgan, Afghanistan. In een dorp gaan de Taliban als beesten tekeer en dorpelingen schreeuwen en huilen. Korporaal Postma bekijkt het op afstand met de nachtkijker: 'Waar wachten we op!? Wanneer komen we in actie?' Sergeant Mulder: 'Niet. Tot ik mijn info heb.' Postma: 'Dus we gaan hier zitten wachten tot er daar een dorp wordt uitgemoord?' Mulder: 'Geen discussie. Ingerukt.' Postma, bijtend met zijn geweer omhoog: 'Waarom geven ze ons dít als we het nooit mogen gebruiken?!'
Het is een cruciale scène in de EO-telefilm 'Kamp Holland' over een Nederlands bataljon op vredesmissie in Uruzgan. Hij doet ook denken aan die andere oorlog waar Nederland op vredesmissie was en niet mocht schieten. Onverteerbaar, vindt korporaal Postma, maar heeft hij gelijk? Er is hier zo weinig goede informatie dat het lastig inschatten is waar het gevaar vandaan komt en wat de grotere gevolgen zijn. De makers van deze film willen graag meer begrip kweken voor de 'heftige en ingewikkelde situaties' waar die jonge mannen en vrouwen van defensie in terechtkomen. Dat lukt. De film is heftig, en zo verwarrend dat je je in hun dilemma's kunt inleven. Het verhaal begint als het konvooi op een bermbom rijdt waarbij een soldaat sneuvelt. In de chaos erna schiet korporaal Postma (de hoofdrol van Matthijs van de Sande Bakhuyzen) een verdachte Afghaan neer, ook al bleef de gevraagde toestemming uit. Een officieel onderzoek volgt. Postma dreigt te worden aangeklaagd wegens een oorlogsmisdaad. Wie van de collega's in het bataljon dekt hem nog, en waar houdt de loyaliteit op?
Aan de hand van flashbacks ontrafelen zich de gebeurtenissen die leidden tot hun fatale aanwezigheid in die vallei. Ze laten een Talibangroep ontsnappen, krijgen een versterkte groep tegenover zich, zien het dorp overhoop geschoten worden en moeten omgaan met het slachthuis dat ze daar de volgende morgen aantreffen. En dan die bermbom. Bij totaal gebrek aan overzicht nemen de personages toch bepalende beslissingen. Pas wanneer Postma bij iedereen navraag doet naar de situatie, begrijp je hoe iedereen door zijn eigen problemen in beslag was genomen.
Een oorlogsfilm zonder oorlogshandelingen - en hij bezorgt je juist daardoor de rillingen op je rug. Regisseur Boris Paval Conen weet de spanning achter de actie voelbaar te maken. Het is psychologie in plaats van actie, dilemma's in plaats van daadkracht. Die knappe insteek komt van het oorspronkelijke scenario van Geert Lageveen en Leopold Witte voor toneelgroep Orkater. Zij bivakkeerden in 2008 zelfs twee weken in Kamp Holland voor hun research. De EO liet Uruzgan-veteranen naar de film kijken en kon opgelucht ademhalen: ze herkenden zich in het verhaal. Als kijker herken je voor het eerst hoe verwarrend zo'n opbouw- en vredesmissie in oorlogstijd eigenlijk is.
By: Windsor Detroit
MONTREAL - Despite a shrunken schedule, resigned professional staff, last minute changes in programming, the Montreal World Film Festival is functioning pretty much without interruption, all films having been consolidated into one theatre (which the festival owns, so no rent issues), and a schedule that remains pretty much on time from 9 am until late night. I suggested to festival staff they run films round-the-clock and turn a crisis into an event, but was met with a frown. Oh well. Here are my capsule reviews for films I’ve seen so far, in order I saw them...
...Camp Holland (Boris Paval Conen). I was expecting this Dutch film, about Holland’s role in the war in Afghanistan, would follow the path of so many recent war films – in other words, blame the West for war crimes, etc. But it refreshingly took on the stultifying Allies’ Rules of Engagement, which are so tightly written Afghan villagers die at the hands of the Taliban while Western troops stand down because commanders won’t issue orders to fire. Would an American have made this film?
BAS&BOS kijken tv
Telefilm over Uruzgan toont hoe verwarrend een vredesmissie is
Door: MAAIKE BOS
Het is een decembernacht in de vallei in Uruzgan, Afghanistan. In een dorp gaan de Taliban als beesten tekeer en dorpelingen schreeuwen en huilen. Korporaal Postma bekijkt het op afstand met de nachtkijker: 'Waar wachten we op!? Wanneer komen we in actie?' Sergeant Mulder: 'Niet. Tot ik mijn info heb.' Postma: 'Dus we gaan hier zitten wachten tot er daar een dorp wordt uitgemoord?' Mulder: 'Geen discussie. Ingerukt.' Postma, bijtend met zijn geweer omhoog: 'Waarom geven ze ons dít als we het nooit mogen gebruiken?!'
Het is een cruciale scène in de EO-telefilm 'Kamp Holland' over een Nederlands bataljon op vredesmissie in Uruzgan. Hij doet ook denken aan die andere oorlog waar Nederland op vredesmissie was en niet mocht schieten. Onverteerbaar, vindt korporaal Postma, maar heeft hij gelijk? Er is hier zo weinig goede informatie dat het lastig inschatten is waar het gevaar vandaan komt en wat de grotere gevolgen zijn. De makers van deze film willen graag meer begrip kweken voor de 'heftige en ingewikkelde situaties' waar die jonge mannen en vrouwen van defensie in terechtkomen. Dat lukt. De film is heftig, en zo verwarrend dat je je in hun dilemma's kunt inleven. Het verhaal begint als het konvooi op een bermbom rijdt waarbij een soldaat sneuvelt. In de chaos erna schiet korporaal Postma (de hoofdrol van Matthijs van de Sande Bakhuyzen) een verdachte Afghaan neer, ook al bleef de gevraagde toestemming uit. Een officieel onderzoek volgt. Postma dreigt te worden aangeklaagd wegens een oorlogsmisdaad. Wie van de collega's in het bataljon dekt hem nog, en waar houdt de loyaliteit op?
Aan de hand van flashbacks ontrafelen zich de gebeurtenissen die leidden tot hun fatale aanwezigheid in die vallei. Ze laten een Talibangroep ontsnappen, krijgen een versterkte groep tegenover zich, zien het dorp overhoop geschoten worden en moeten omgaan met het slachthuis dat ze daar de volgende morgen aantreffen. En dan die bermbom. Bij totaal gebrek aan overzicht nemen de personages toch bepalende beslissingen. Pas wanneer Postma bij iedereen navraag doet naar de situatie, begrijp je hoe iedereen door zijn eigen problemen in beslag was genomen.
Een oorlogsfilm zonder oorlogshandelingen - en hij bezorgt je juist daardoor de rillingen op je rug. Regisseur Boris Paval Conen weet de spanning achter de actie voelbaar te maken. Het is psychologie in plaats van actie, dilemma's in plaats van daadkracht. Die knappe insteek komt van het oorspronkelijke scenario van Geert Lageveen en Leopold Witte voor toneelgroep Orkater. Zij bivakkeerden in 2008 zelfs twee weken in Kamp Holland voor hun research. De EO liet Uruzgan-veteranen naar de film kijken en kon opgelucht ademhalen: ze herkenden zich in het verhaal. Als kijker herken je voor het eerst hoe verwarrend zo'n opbouw- en vredesmissie in oorlogstijd eigenlijk is.
Sweet movies
PREMIERE HOLLANDS NIEUWSTE FILMAANWINSTEN
De film die ik maandagavond te zien kreeg was Kamp Holland, waarin we een groepje soldaten volgen in hun strijd tegen de Taliban, maar vooral in de strijd tegen elkaar. Nederland staat wel bekend om de vele historische oorlogfilms die jaarlijk gemaakt worden, waardoor Kamp Holland een verademing was. Geen historische film, maar een film over de soldaten van deze tijd. Nog een reden waarom de film zo’n verademing was, is omdat de film niet draait om explosies en heftige gevechten, maar juist de gevolgen van de oorlog. Met name één avond en de nasleep hiervan staan centraal in Kamp Holland namelijk de avond waarop het team zowel een soldaat verloor tijdens een bermbom als de avond waarop korporaal Postma (Matthijs van de Sande Bakhuyzen) een vernomen gewapende Afghaan neerschoot.
Na de film kreeg de cast natuurlijk een groot applaus en volgde er zelfs een Q&A, waarin vooral de mate waarin de cast en crew onderzoek heeft gedaan naar voren kwam. Het resultaat mag er zijn, een film zo realistisch dat ze zelf geprezen worden door de defensie.
KRO GIDS - TV TIP VAN 22 MEI
De film die ik maandagavond te zien kreeg was Kamp Holland, waarin we een groepje soldaten volgen in hun strijd tegen de Taliban, maar vooral in de strijd tegen elkaar. Nederland staat wel bekend om de vele historische oorlogfilms die jaarlijk gemaakt worden, waardoor Kamp Holland een verademing was. Geen historische film, maar een film over de soldaten van deze tijd. Nog een reden waarom de film zo’n verademing was, is omdat de film niet draait om explosies en heftige gevechten, maar juist de gevolgen van de oorlog. Met name één avond en de nasleep hiervan staan centraal in Kamp Holland namelijk de avond waarop het team zowel een soldaat verloor tijdens een bermbom als de avond waarop korporaal Postma (Matthijs van de Sande Bakhuyzen) een vernomen gewapende Afghaan neerschoot.
Na de film kreeg de cast natuurlijk een groot applaus en volgde er zelfs een Q&A, waarin vooral de mate waarin de cast en crew onderzoek heeft gedaan naar voren kwam. Het resultaat mag er zijn, een film zo realistisch dat ze zelf geprezen worden door de defensie.
KRO GIDS - TV TIP VAN 22 MEI
ÉÉN SCHOT, GROTE GEVOLGEN
De Telefilm Kamp Holland volgt een groep Nederlandse soldaten in Afghanistan. Een realistisch oorlogsdrama over kameraadschap en vertrouwen. Wanneer een Nederlands konvooi op een bermbom rijdt, schiet korporaal Postma (Matthijs van de Sande Bakhuyzen) in de ontstane chaos een verdachte Afghaan neer. Een schot dat grote gevolgen zal hebben, zo is te zien in de Telefilm Kamp Holland. De titel verwijst naar de gelijknamige ISAF-basis van het Nederlandse leger in Afghanistan. De film draait om een eenheid soldaten in Uruzgan, waarvan het groepsgevoel na het bovengenoemde incident onder druk komt te staan. Er wordt een officieel onderzoek naar het fatale schot ingesteld; de saamhorigheid maakt dan plaats voor onderling wantrouwen. De regels voor een wederopbouwmissie worden bedacht door de politiek, maar de praktijk blijkt vaak weerbarstiger, zo maakt dit realistische oorlogsdrama duidelijk. De soldaten zijn gefrustreerd dat ze talibanstrijders niet mogen aanvallen. De Afghaanse politieagenten zijn boos op de Nederlanders: als jullie niet vechten, waarom zijn jullie hier dan? Dit spanningsveld komt steeds terug in de film. Mandaat of niet, soldaten moeten in een split second beslissingen nemen, of, zoals er bij de officiële evaluatie van de schietpartij gezegd wordt: 'Je kunt niet voor iedere kogel eerst naar Den Haag bellen.' Van de Sande Bakhuyzen maakt indruk als korporaal Postma, die een hevige innerlijke strijd voert. Hij worstelt met de gruwelen van de oorlog, zijn verschil van inzicht met sergeant Mulder (Lourens van den Akker) en de consequenties die zijn acties voor de groep hebben. Tegelijkertijd realiseert hij zich maar al te goed dat kameraadschap noodzakelijk is om te overleven. Regisseur Boris Paval Conen weet deze groepsdynamiek goed te vatten. Hij schakelt hiervoor constant tussen het heden en de uren voorafgaand aan de ontploffing van de bermbom. Langzaam maar zeker wordt de ware toedracht duidelijk. En het leidt uiteindelijk ook tot de hamvraag: wat is goed, wat is fout? De waarheid in een oorlog blijkt zelden zwart-wit.
De Telefilm Kamp Holland volgt een groep Nederlandse soldaten in Afghanistan. Een realistisch oorlogsdrama over kameraadschap en vertrouwen. Wanneer een Nederlands konvooi op een bermbom rijdt, schiet korporaal Postma (Matthijs van de Sande Bakhuyzen) in de ontstane chaos een verdachte Afghaan neer. Een schot dat grote gevolgen zal hebben, zo is te zien in de Telefilm Kamp Holland. De titel verwijst naar de gelijknamige ISAF-basis van het Nederlandse leger in Afghanistan. De film draait om een eenheid soldaten in Uruzgan, waarvan het groepsgevoel na het bovengenoemde incident onder druk komt te staan. Er wordt een officieel onderzoek naar het fatale schot ingesteld; de saamhorigheid maakt dan plaats voor onderling wantrouwen. De regels voor een wederopbouwmissie worden bedacht door de politiek, maar de praktijk blijkt vaak weerbarstiger, zo maakt dit realistische oorlogsdrama duidelijk. De soldaten zijn gefrustreerd dat ze talibanstrijders niet mogen aanvallen. De Afghaanse politieagenten zijn boos op de Nederlanders: als jullie niet vechten, waarom zijn jullie hier dan? Dit spanningsveld komt steeds terug in de film. Mandaat of niet, soldaten moeten in een split second beslissingen nemen, of, zoals er bij de officiële evaluatie van de schietpartij gezegd wordt: 'Je kunt niet voor iedere kogel eerst naar Den Haag bellen.' Van de Sande Bakhuyzen maakt indruk als korporaal Postma, die een hevige innerlijke strijd voert. Hij worstelt met de gruwelen van de oorlog, zijn verschil van inzicht met sergeant Mulder (Lourens van den Akker) en de consequenties die zijn acties voor de groep hebben. Tegelijkertijd realiseert hij zich maar al te goed dat kameraadschap noodzakelijk is om te overleven. Regisseur Boris Paval Conen weet deze groepsdynamiek goed te vatten. Hij schakelt hiervoor constant tussen het heden en de uren voorafgaand aan de ontploffing van de bermbom. Langzaam maar zeker wordt de ware toedracht duidelijk. En het leidt uiteindelijk ook tot de hamvraag: wat is goed, wat is fout? De waarheid in een oorlog blijkt zelden zwart-wit.